Harvest Moon op SNES is een van die spellen die gewoon goed aanvoelt -zoals glijden in je favoriete paar versleten laarzen. Je begint met dit trieste kleine stukje land, overwoekerd met onkruid en rotsen, en op de een of andere manier ben je binnen een uur geobsedeerd door croprotaties en of je kippen zoals jij genoeg zijn om betere eieren te leggen.

De stedelingen hebben deze rare charme - zoals de knorrige oude man die doet alsof hij niet kan schelen maar je stiekem tips geeft, of de dochter van de bakker die bloost wanneer je haar wilde bloemen geeft. En de festivals? Laat me niet eens beginnen met de eierenjachtchaos. Het is langzaam op de beste manier, waar het water geven van je tomaten bij zonsopgang als een prestatie voelt.

Eerlijk gezegd, de helft van het plezier maakt vreselijke fouten in de vroege game (waarom heb ik al mijn rapen vlak voor de winter geplant?). Maar dat is de magie - het is een boerderij, geen spreadsheet, zelfs als je het uiteindelijk als een behandelt. Als je ooit naar het pixelated landelijke leven wilt ontsnappen, is dit nog steeds de gouden standaard.