Dune II over Genesis is een van die zeldzame gevallen waarin de consolepoort daadwerkelijk verbetert op het origineel van de pc. Ja, de bedieningselementen zijn even wennen-je zit vast aan het selecteren van één eenheid tegelijk in plaats van box-dragging zoals latere RTS-games-maar zodra je je aanpast, is het vreemd bevredigend. Iets over de manier waarop de cursor naar eenheden snapt, voelt gewoon goed.

Het kiezen tussen de drie huizen verandert alles. Atreides krijgen die langzame maar vlezige sonische tanks, ordos draait allemaal om stiekeme sabotage en Harkonnen? Pure, niet -apologetische vuurkracht. Het kijken naar een lijn van hun devastators die over vijandelijke zandwormen rollen, wordt nooit oud. Het kruid moet tenslotte stromen.

Het is janky volgens moderne normen, maar er is een ritme voor de chaos die nog steeds standhoudt.