Duck Tales 2 op de NES is een van die vervolg die het origineel verbetert - wat iets zegt, omdat de eerste game al een banger was. Je bent terug als Scrooge McDuck, stuitert rond op je wandelstok als een soort rijke, gevederde Pogo -stick, jacht op nieuwe niveaus die veel meer gepolijst aanvoelen dan voorheen.

De Japanse versie heeft een paar eigenaardigheden, zoals enigszins verschillende sprites en tekst, maar de kerngameplay is hetzelfde: strak platforms, verborgen geheimen overal, en die belachelijk pakkende Moon -thema -remix. Ik heb veel te lang geprobeerd om alle verborgen diamanten alleen in de eerste fase te vinden - sommige zijn verscholen achter breekbare muren, anderen vereisen perfecte rietsprongen. Het is het soort spel waar je niveaus opnieuw speelt om te zien wat je hebt gemist.

Als je van retro -platformers houdt, houdt deze verrassend goed vast. De bedieningselementen zijn pittig, de muziek slaat en er is net genoeg uitdaging om je ervan te weerhouden er in één keer doorheen te blazen. Absoluut een toneelstuk waard als je het vroeger hebt gemist.