Dragon Ball Z: Super Butouden was mijn eerste smaak van een goed DBZ -vechtspel vroeger - clunky volgens de normen van vandaag, maar man, die straalstrijd voelde episch. Je begint met acht karakters (Goku, Vegeta, Piccolo, enz.) En het ontgrendelen van de verborgen vijf was de helft van het plezier - hoewel veel geluk uitzoeken hoe zonder een gids.

De verhaalmodus stroomt door de Piccolo Jr. naar cel sagas in slechts 10 gevechten, maar de echte chaos gebeurt in de toernooidodus met maximaal acht spelers. Combat Mode's waar ik de meeste tijd doorbracht, spamde Kamehamehas tegen vrienden terwijl ik probeert elkaar niet uit het oog te verliezen in die enorme fasen (godzijdank voor de radar).

Superbewegingen zien er flitsend uit, maar veel succes met het landen van hen-het ontwijken of blokkeren was veel gemakkelijker dan het winnen van die botsingen van de knop-stoppingstraal. Het is janky, maar er is iets charmants over hoe overdreven het allemaal voelt. Nog steeds het best verkochte DBZ-spel in Japan om een reden.