Die hard op NES is precies hoe het klinkt - je bent John McClane, op blote voeten en pissig, kruipen door luchtkanalen en straalde terroristen in een pixelateerd Nakatomi Plaza. De bedieningselementen zijn stijf (het is een NES-spel), maar er is iets vreemds bevredigend aan het ontwapenen van slechteriken met een goed getimede punch of het vinden van een verborgen pistool in een badkamerstal.

Je springt tussen vloeren, redt gijzelaars die daar gewoon staan zoals mannequins (serieus, ze rennen niet eens) en struikelen af en toe een kamer vol met jongens met machinegeweren. Het "echte visie" ding? Kortom, gewoon een rare top-down kaart waardoor alles eruitziet als blauwdrukken. Niet bepaald baanbrekend, maar hey, het is hard aan de jaren 1980 - wat had je verwacht?

Het is janky, het is moeilijk en de muzieklussen zullen je dromen achtervolgen. Maar als je ooit "Yippee-ki-yay" zou willen schreeuwen terwijl je pixeljacht voor keycards, is dit je kans.