Clay Fighter op SNES is een van die rare, prachtige vechtgames die absoluut geen zin hebben - en daarom regeert het. Je kiest uit een selectie van klonterige klei-personages zoals een gestoorde sneeuwpop of een rekbare blauwe blob, vervolgens puree in arena's die voelen alsof ze zijn ontworpen door een suikerhoog kind. De animaties zijn janky op de beste manier, met stoten die eruit zien alsof ze door melasse gaan en speciale bewegingen die je midden-Combo aan het lachen maken.

Het is niet bepaald Street Fighter-meer alsof iemand een vechtspel heeft gevormd uit play-doh en slechte woordspelingen. De gevaren in fasen zijn belachelijk (kijk uit voor dat vliegende toilet), en de helft van het plezier is gewoon om te zien wat bizarre onzin gebeurt als je iemand hard genoeg raakt. Niet de meest uitgebalanceerde jager, maar wat maakt het uit wanneer je een bewuste stapel goo op de hoogte brengt?

Als je van retro -jagers houdt met persoonlijkheid over het Pools, is dit een rel.