Clay Fighter on SNES یکی از آن بازی های عجیب و غریب و شگفت انگیز است که کاملاً معنی ندارد - و به همین دلیل حاکم است. شما از لیستی از شخصیت های خاک رس لاپ مانند یک آدم برفی متلاشی یا یک حباب آبی کشیده انتخاب می کنید ، سپس دکمه های مش در عرصه هایی را که احساس می کنند توسط یک کودک بزرگ قند طراحی شده اند ، انتخاب می کنید. انیمیشن ها به بهترین وجهی و با مشت هایی که به نظر می رسد در حال حرکت در ملاس و حرکات ویژه ای هستند که باعث می شود شما را در میان کامبو بخندید ، می خندند.

این دقیقاً Street Fighter نیست-بیشتر شبیه این است که اگر کسی یک بازی جنگی را از Play-Doh و Bad Puns شکل دهد. خطرات در مراحل مسخره است (مراقب آن توالت پرواز باشید) ، و نیمی از سرگرمی فقط دیدن اینکه چه مزخرفات عجیب و غریب هنگام ضربه زدن به کسی به اندازه کافی سخت است ، می بیند. متعادل ترین جنگنده نیست ، اما چه کسی اهمیت می دهد وقتی که شما یک تکه حساس از Goo را در میان می گذارید؟

اگر با شخصیتی بیش از لهستانی به مبارزان یکپارچهسازی یکپارچه سازی می شوید ، این یک شورش است.