Castlevania 1 op de NES is een van die spellen die in het begin straffen aanvoelt - totdat je zijn ritme leert. Je begint met een zweep, sommige trappen die op de een of andere manier een hindernisbaan voelen, en een stel vleermuizen die graag op het slechtst mogelijke moment duiken. De muziek? Absolute Bangers, zelfs nu.

Het gaat niet alleen om slingeren naar alles - je moet je sprongen tijd time, onthouden vijandelijke patronen en bidden dat je niet in een put wordt geslagen door een willekeurig skelet. De Subweapons helpen (de bijl is mijn go-to), maar veel succes met het houden van ze als je een klap krijgt. En Dracula's Castle? Ja, veel succes met dat laatste stuk.

Het is old-school hard, maar als je eindelijk een niveau verlaat waar je vastzit, voelt het als een echte overwinning. Gooi gewoon je controller niet.