Castlevania: Portret van ruïne is een van die DS -edelstenen die nog steeds standhoudt. Je begint met twee personages-Jonathan, de zweep-zwaaiende vampire-jager en Charlotte, de boekachtige magiër-en kan er tussenin wisselen. In het begin bleef ik in gebreke blijven bij Jonathan omdat, nou ja, de zweepgevecht in Belmont-stijl gewoon goed aanvoelt. Maar Charlotte's spreuken? Blijkt dat ze bepaalde bazen veel sneller versnipperen dan zwepen ooit zouden kunnen.

De gimmick hier is het "portret" -systeem-je duikt in vervloekte schilderijen die je kromt naar geheel nieuwe gebieden, zoals een door oorlog verscheurde stad of een enge woestijn. Het voorkomt dat het kasteel oud is en sommige van die zijkantjes hebben de beste buit. Kijk gewoon uit voor de zandwormen in het woestijnniveau - ze zijn irritant totdat je hun patroon ontdekt.

Ook slaat de soundtrack. Die gothic-rock-meets-piano sfeer is pure Castlevania, en de combo's met dubbele tekens voegen veel meer strategie toe dan je zou verwachten. Als je symfonie van de nacht hebt gespeeld en iets wilt met een soortgelijk gevoel maar frisse mechanica, is dit een no-brainer.