Dawn of Sorrow pakt direct na Aria van verdriet op, en de mens, het voelt goed om terug te zijn als Soma Cruz. Je begint in dit griezelige gotische kasteel - van klassieke Castlevania vibes, maar nu met de DS -touchscreen die rare (maar nogal coole) dingen doet voor het verzegelen van baas souls. De sprites zijn knapperig, de muziek slaat en die wapenanimaties? Chef's Kiss.

In het begin was ik niet zeker van de Magic SEAL-gimmick-je moet symbolen tekenen om bazen af te maken-maar het houdt gevechten gespannen in plaats van alleen knop-mashing. En het zielsysteem? Nog steeds verslavend. Je zult vijanden slijpen om te zien wat gekke vaardigheid daarna valt (Pro Tip: Buer Souls Early-Game maakt platform veel minder vervelend).

Het heeft die perfecte mix van zweepslagen, backtraceren met nieuwe krachten en worden verwoest door bazen totdat je hun patronen onthoudt. Als je van Symphony of the Night of Aria hield, is dit een no-brainer.