Breath of Fire II begint met Ryu - alleen een kind met wazige herinneringen aan een raar dorp en een magische deur die hem inslikte. Nu zit hij vast aan het doen van vreemde banen met zijn buddy -boog in het Ranger's Guild, totdat een optreden opzij gaat en Bow wordt ingelijst voor diefstal. Dat is wanneer dingen interessant worden.

Je dwaalt door steden en bossen in die klassieke SNES-top-down-stijl, maar gevechten bladeren naar dit coole isometrische uitzicht waar je spreuken en zwaardschommelingen slingert. Het feestsysteem is de echte haak - je hebt acht personages om te mixen en te matchen, elk met hun eigen eigenaardigheden. Sommigen zijn rechte krijgers, anderen gooien magie rond als confetti. Het kostte me een tijdje om een favoriete line -up te vestigen, maar zodra je erachter komt wie gelt met Ryu's Dragon Transformations, beginnen gevechten zich veel soepeler te voelen.

Het heeft die old-school JRPG-sfeer waar het verhaal klein begint en vervolgens in iets groters spirelt-dromen, geheime krachten, het gebruikelijke. Verwacht gewoon niet dat het je hand vasthoudt. Je zult een beetje slijpen tussen plotwendingen, maar de wereld heeft genoeg charme om het de moeite waard te maken om te blijven hangen.