Bill Elliott's NASCAR on Game Boy is een van die old-school racers die op de een of andere manier pixelateerde bochten links intens laat voelen. Je begint met het kiezen van je auto - niets chique, gewoon meteen in de actie - en plotseling weef je door verkeer door wat voelt als een miljoen mijl per uur (zelfs als de framerate het niet eens is). De tracks zijn strak, de AI -chauffeurs houden ervan om je in muren te duwen, en dat "retro charme" meestal betekent dat je veel opnieuw start.

Het heeft echter die klassieke NASCAR -sfeer - geen mooie upgrades of carrièremodus, alleen jij, een raster vol agressieve tegenstanders en de constante angst om op de laatste ronde te draaien. De bedieningselementen zijn even wennen (veel geluk met het spijkeren van die haarspelden), maar zodra het klikt, is er iets bevredigend aan het schrapen van de finishlijn bij een halve bumper. Verwacht gewoon geen moderne comfort, zoals, weet je, vergevingsgezinde natuurkunde .

Als je de dagen mist dat racegames meer gingen over het overleven van witte knokkels dan over realisme, is dit een tijdcapsule die de moeite waard is om af te stoffen.