Het beste van het beste - kampioen. Karate is een van die vroege vechtspellen die op de een of andere manier zowel stijf als chaotisch aanvoelt. Je kiest je jager (ik ging altijd voor de man met de rode hoofdband-geen idee waarom), en plotseling word je in deze raar drijvende karate-wedstrijden gegooid waar stoten en trappen deze overdreven opwinding hebben.

De AI is niet bepaald slim - soms staan ze daar gewoon hits te eten - maar de latere tegenstanders worden vreemd goedkoop met hun combo's. De achtergronden zijn deze pixelateerde Dojos en stadsdaken die op de een of andere manier het hele ding dramatischer laten aanvoelen dan het in werkelijkheid is. En die omroeper schreeuwde "Fight!" In die korrelige Stem van Genesis? Pure nostalgie.

Het is geen Street Fighter, maar als je opgroeide met een Genesis, heb je waarschijnlijk minstens één keer knoppen ingesneden. Verwacht gewoon geen diepe mechanica - de helft van het plezier is lachen om hoe janky sommige van de animaties zijn.