محاکمه قلعه ماریو در SNES یکی از آن سیستم عامل های کوچک عجیب و غریب است که مانند یک نمونه اولیه گمشده احساس می کند - short ، kinda janky ، اما به طرز عجیبی جذاب است. شما اساساً در حال عبور از یک قلعه جمع و جور و پر از دشمنان کلاسیک ماریو هستید ، اما فیزیک فقط کمی خاموش است ، مثل اینکه در آخرین لحظه قوس پرش را پیچید. اولین باری که بازی کردم ، به دلیل اینکه فرود را تحت الشعاع قرار می دهم ، به یک گومبا روبرو شدم.

این مورد در اوایل دهه 90 است که هر سطح احساس می کند که کسی موانع تصادفی را به هم ریخته است (چرا در اتاق دوم این تعداد آتش سوزی وجود دارد؟) ، اما به اندازه کافی سریع است که شما عصبانی نخواهید شد. موسیقی یک آهنگ تراشه تکراری است که یا به مغز شما حفر می شود یا باعث می شود بعد از 10 دقیقه آن را نادیده بگیرید. نه یک گوهر پنهان ، اما اگر تمام بازی های اصلی ماریو را سوزانده اید و چیزی عجیب می خواهید ، این یک کنجکاوی سریع است.