Tamam, bu yüzden Juka ve Monofonik tehdit, radarın altına giren ama kesinlikle olmaması gereken GBA oyunlarından biri. Juka, sihirli bir kadroya sahip bu simyacı çocuk olarak oynuyorsunuz ve her şey garip, harika bir Zelda ve bulmaca oyunu gibi hissediyor-kılıç yerine, bu müzikal temalı canavarları (dolayısıyla "monofonik menace") fırlatırken çevresel bulmacaları çözmek için renkli küreler çekiyorsunuz.

Fark edeceğiniz ilk şey, piksel sanatının ne kadar parlak ve tıknaz olduğudur - 2000'lerin başlarında her şeyin patladığı cazibe var. Bulmacalar basit başlar (küre rengini bariyere eşleştirin, duh), ancak ilk zindanın yarısında, duvarlardan veya zamanlama anahtarlarından sıçramak gibi birden fazla mekaniğe hokkabazlık yapıyorsunuz. Savaş ilk başta biraz tıknaz, ancak çekimlerinizi atlatma ve şarj etme ritmini aldıktan sonra tıklar.

Ayrıca, NPC'ler en iyi şekilde tuhaftır. Bir kavanozda sadece yüzen bir kafa olan bir adam var ve diyalog, işlerin çok ciddi hissetmesini engelleyen bu kuru mizahı aldı. Mükemmel değil-bazı bulmacalar deneme ve hata sinir bozucu-ama o dönemin çoğu GBA oyunundan daha fazla kişiliğe sahip. Aksiyon-macera oyunlarını bir bulmaca bükümü ile kazarsanız, bu sağlam bir derin kesimdir.