Oké, dus Juka en de Monofonische dreiging is een van die GBA -spellen die onder de radar gleed, maar dat absoluut niet had moeten doen. Je speelt als Juka, dit alchemistische kind met een magische staf, en het hele ding voelt als een rare, prachtige mix van Zelda en een puzzelspel-behalve in plaats van zwaarden, je fotografeert gekleurde orbs om milieupuzzels op te lossen terwijl je deze muzikale thema-monsters afwendt (vandaar de "Monofonische Menace").

Het eerste wat je zult opmerken, is hoe helder en dik de Pixel Art is - het heeft die charme uit het begin van de jaren 2000 waar alles opduikt. De puzzels beginnen eenvoudig (match de bolkleur met de barrière, duh), maar halverwege de eerste kerker jongleer je met meerdere mechanica zoals stuiterende schoten van muren of timingschakelaars. Combat is in het begin een beetje onhandig, maar zodra je het ritme van ontwijken en je opnamen hebt opgeladen, klikt het.

Ook zijn de NPC's bizar op de beste manier. Er is een man die gewoon een drijvend hoofd in een pot is, en de dialoog heeft deze droge humor die voorkomt dat dingen te serieus zijn. Het is niet perfect-sommige puzzels zijn proef en er frustrerend frustrerend-maar het heeft veel meer persoonlijkheid dan de meeste GBA-games uit die tijd. Als je actie-avontuurspellen graaft met een puzzelwending, is dit een solide diep snit.