Man, Zool op GB neemt me mee terug - dit was een van die game boypoorten die op de een of andere manier sneller en gekker voelde dan de consoleversies. Je speelt als deze hyperactieve ninja-kerel uit een andere dimensie, stuitert van muren, snijdt door rare candy-thema-vijanden en probeert niet in faceplant in spikes (wat in het begin veel gebeurt). De bedieningselementen zijn glad op die klassieke manier uit de jaren 90 - je zult sprongen overschrijden totdat je het ritme naar beneden haalt.

De muziek is deze raar pakkende elektronische tjilp die in je hoofd blijft hangen, en de niveaus zijn kort maar boordevol geheimen. Ik herinner me dat ik al eeuwenlang vast kwam te zitten op het Honeycomb -podium omdat ik één verborgen warp bleef missen. Het is niet de diepste platformer, maar er is iets bevredigend aan het spijkeren van een perfecte run zodra je de vijandelijke patronen onthoudt. Verwacht gewoon geen genade - dit spel houdt ervan om goedkope hits naar je te gooien.

Als je een zwak hebt voor Janky, kleurrijke retro platformers, is Zool een solide tijdcapsule. De schermcrisis is echter echt.