Zombies aten mijn buren is een van die rare, hectische SNES -edelstenen waar je lacht of schreeuwt op het scherm. Je kiest tussen Zeke of Julie (maakt niet echt uit wie - ze spelen hetzelfde) en plotseling schiet je zombies met een verdomd waterpistool. Heilig water, zeker, maar nog steeds belachelijk op de beste manier.

Het eerste niveau gooit je er recht in - spreekt door suburbia terwijl je domme buren redt die in gevaar blijven lopen. Je zult later betere wapens vinden (zoals frisdrank kan granaten, want waarom niet), maar vroeg is het alleen jij, dat dinky squirt pistool en veel te veel monsters. De muziek heeft deze veerkrachtige horror-sfeer die op de een of andere manier kettingzaag-zwaaiende maniakken leuk maakt in plaats van angstaanjagend.

Het is echter moeilijk als nagels - 55 niveaus klinken genereus totdat je je realiseert hoe snel dingen in chaos spiraalden. Toch gaat er niets boven het nauwelijks ontsnappen aan een weerwolf terwijl je laatste buurman in veiligheid waddt.