Man, Yoshi's ultieme eiland op SNES is pure nostalgie -brandstof. Je begint met die klassieke flutter-sprong-weet je, waar Yoshi die rare mid-air zweeft-en plotseling gooi je eieren naar verlegen jongens zoals het weer 1995. De niveaus zitten boordevol kleine geheimen, zoals verborgen wolken die je alleen kunt bereiken door je sprongen precies goed te timen, of die vervelende Piranha -planten die opduiken wanneer je ze het minst verwacht.

Wat ik leuk vind, is hoe het spel je hand niet vasthoudt. Je zult halverwege een niveau zijn, je realiseert dat je een stel fruit hebt gemist, en achteraan gewoon om die bevredigende * ding * te horen wanneer je ze eindelijk allemaal krijgt. En de muziek? Nog steeds pakkend als de hel. Het is een van die spellen waarin je jezelf betrapt op de nummers uren later.

Als je opgroeide met platformers, is dit een no-brainer. Geef me gewoon niet de schuld als je veel te lang besteedt aan het proberen om 100% bloementuin te proberen.