Man, het spelen van X op de game Boy neemt me terug. Die dikke kleine console, de enigszins afgewassen greens van het scherm-je kent de sfeer. Op het eerste gezicht is het gewoon weer een pixelated avontuur, maar er is iets aan de manier waarop het regelt. Strakke sprongen, vijanden die je eigenlijk scherp houden, en die kleine "Aha!" Momenten waarop je eindelijk een lastig gedeelte bedenkt.

De muziek is ook eenvoudig maar raar pakkend. Ik betrap mezelf nog steeds en neuriet soms het overworld -thema. En ja, het is moeilijk-zoals, "Throw-your-game-Boy-Across-the-Room" zwaar op plekken-maar op die manier waar je wilt blijven proberen. Geen handhouden, alleen jij en je reflexen. Als je een zwak hebt voor retro-games die niet rommelen, is dit een no-brainer.