World Series Baseball '95 op de Sega Genesis was een van die spellen waardoor je het gevoel gaf dat je de foto's van de dugout riep. De pitching -mechanica waren verrassend diep - je kon echt knoeien met slagmensen door fastballs en rondingen te mengen. En het veld? Way soepeler dan de meeste honkbalwedstrijden op dat moment, zelfs als duiken voor een lijn drive nog steeds als een gok voelde.

Waar ik van hield was hoe de AI zich daadwerkelijk aanpaste. Als je binnen de toonhoogtes bleef gooien, zou de CPU op hen gaan zitten. De roosters waren ook een leuke tijdcapsule - geen chique licenties, dus je hebt creatieve namen als "B. bonds" in plaats van de echte deal. Toch hield de gameplay op, vooral in de modus met twee spelers, waar afvalgesprek verplicht was.

Het is nu niet de mooiste honkbalsim, maar toen was dit zo dichtbij als je bij de majors kwam zonder je bank te verlaten.