Wimbledon II op het Sega Master System is precies hoe het klinkt-een no-frills tennisspel uit de late jaren '80. Je krijgt eenvoudige bedieningselementen (gewoon swing en hoop), blocky spelers die rond het veld glijden, en dat klassieke groen-op-groene pixelateerde gras. Het is niet bepaald realistisch - soms fasen de bal gewoon door je racket - maar er is iets vreemds bevredigend aan de manier waarop de AI -tegenstander plotseling een backhand -god wordt als je op het punt staat te winnen.

Als je de eerste Wimbledon hebt gespeeld, is dit eigenlijk hetzelfde met iets minder jank. Toch is het een van die spellen waar je van de onhandige charme houdt of na vijf minuten stopt. Ik verloor mijn eerste wedstrijd met 6-0 en eiste meteen een rematch.