Wimbledon II در سیستم Sega Master دقیقاً همان چیزی است که به نظر می رسد-یک بازی تنیس بدون فریس از اواخر دهه 80. شما می توانید کنترل های ساده ای داشته باشید (فقط نوسان و امید) ، بازیکنانی که در اطراف زمین می چرخند ، و آن چمن های کلاسیک پیکسل سبز روی سبز. این دقیقاً واقع بینانه نیست - گاهی اوقات توپ فقط از طریق راکت شما فاز می کند - اما چیزی عجیب و غریب در مورد نحوه برخورداری که حریف هوش مصنوعی ناگهان وقتی می خواهید برنده شوید ، به یک خدای عقب تبدیل می شود.

اگر اولین ویمبلدون را بازی کرده اید ، این اساساً همین کار با کمی کمتر از آن است. با این حال ، این یکی از آن بازی هایی است که شما یا بعد از پنج دقیقه دوست دارید جذابیت های ناخوشایند را دوست داشته باشید یا ترک کنید. من اولین مسابقه خود را 6-0 از دست دادم و بلافاصله خواستار بازی برگشت شدم.