Wacky racers op NES is precies zo chaotisch als de cartoon - je speelt als Muttley, de grinnikerende hond, die Dick levert om te redden (die, verrassing, opnieuw in de war bracht). De racebanen zitten boordevol vallen, rivaliserende racers die voor je schieten en rare snelkoppelingen die je redden of je van een klif sturen. Muttley heeft deze rare pounce-aanval en kan obstakels chompen, maar de helft van de tijd belandde ik net gezichtsplanten in olievlekken.

De bedieningselementen duren even om te wennen - je sprongen voelen zwevend aan, en soms zweer je dat je een opening hebt gewist om alleen in de afgrond te tuimelen. Maar als het eenmaal klikt, is het raar bevredigend, het weven van het verkeer en het ontwijken van de rollende pennen van Penelope Pitstop. De latere fasen worden echter brutaal. Een verkeerde zet en je kijkt naar Dick die door de mobs van de mier wordt weggesleept, terwijl Muttley gewoon haalt. Klassiek.