Oké, dus Tower of Druaga op Game Boy is een van die spellen die er in eerste instantie eenvoudig uitziet-gewoon een kleine kerel met een zwaard dwalende doolhofachtige vloeren-maar man, het wordt snel snel. Je beklimt in feite deze massieve torenbodem voor vloer, en elk niveau is een puzzel. Sommige deuren gaan niet open tenzij je vijanden in een bepaalde volgorde doodt, anderen verbergen sleutels achter nepmuren. Knoei, en je zit vast te dwalen totdat je erachter komt.

Het gevecht van het gevecht op die klassieke arcade -manier - je schommelingen zijn traag, dus je moet ze goed timen of worden gezwollen. En de vijanden? Sommigen zijn pushovers, anderen zullen je in de hoek zitten als je niet voorzichtig bent. De helft van het plezier is het onthouden van hun patronen en leren welke items daadwerkelijk helpen (die schild -upgrade? Lifesaver).

Het heeft die old-school sfeer waar niets aan jou wordt overhandigd, en ja, het zal je waarschijnlijk minstens één keer frustreren. Maar er is iets bevredigend aan het eindelijk kraken van het geheim van een vloer na tien minuten vallen en opstaan. Verwacht gewoon geen wandeling in het park - deze toren verdient zijn reputatie.