Man, de legende van Zelda: een link naar het verleden houdt nog steeds stand. Je begint in de regen buiten het huis van je oom-geen handig, alleen een zwaard en een vaag gevoel van ondergang. Binnen enkele minuten sluip je in Hyrule Castle Dungeons, redt Zelda (die eigenlijk helpt in plaats van gewoon rond te wachten), en het realiseren van deze wereld is veel groter dan het eerst lijkt.

De kerkers? Briljant. Je duwt blokken, bombardeert verdachte muren en krijg die "aha!" moment waarop een puzzel klikt. En de Dark World Twist? Game-wisselaar. Plots heeft elke overworld -locatie een schaduwversie met nieuwe geheimen. Ook slaat de soundtrack - dat overwereldthema wordt permanent in mijn hersenen verbrand.

Het is het soort spel waarbij je notities krabbelt over rare boomstronken of gemarkeerde stenen omdat er niets is verspild - elke vreemde details doen er later toe. Verwacht gewoon niet dat je het in één keer afmaakt. Deze blijft bij je.