Oké, dus het Irem Skins -spel op SNES is een van die rare kleine titels die op de een of andere manier bij je blijft. Op het eerste gezicht is het gewoon weer een pixelated platformer - maar dan begin je te spelen, en plotseling zweet je over sprongen, je zweert dat je perfect getimed bent. De bedieningselementen zijn strak, maar niet vergevingsgezind, en die old-school sprites verbergen wat stiekem niveauontwerp.

Ik herinner me dat ik het opstartte in de verwachting iets eenvoudigers, alleen om verslaafd te raken aan hoeveel persoonlijkheid het in zo'n eenvoudig concept inpakt. Geen handhold, geen tutorials-alleen jij, enkele twijfelachtige hitboxen en een soundtrack die in je hersenen graaft. Als je een zwak hebt voor games die het niet schelen als je woedend bent, is dit een tijdcapsule die het openen waard is.

Geef me niet de schuld als je om 2 uur 'Nog een poging' mompelt.