De Guardian-legende is deze rare, coole mashup van top-down shooter en Zelda-achtige verkenning-je begint door golven van vijanden in je schip te stralen, en ontwijkt kogels zoals een soort neon-doorzochte acrobat. Dan ben je plotseling te voet, kruipt door doolhofachtige gangen, ontgrendelde deuren en jagen op upgrades. De verschuiving tussen de twee stijlen houdt je scherp.

Uw schip regelt als een droom - strak, responsief en net snel genoeg om die smalle ontwijkingen bevredigend te laten aanvoelen. De secties op de voet zijn langzamer maar veel meer gespannen, vooral als je een baas tegen onvoorbereid tegenkomt. (Pro-tip: bewaar je power-ups.) De muziek heeft ook die klassieke NES-charme-Synthy, dringend en vreemd pakkend.

Als je dit graaft, Contra en Castlevania raakte ik diezelfde sweet spot van hard-maar-fair retro-actie. Besturingselementen zijn eenvoudig: pijlen om te bewegen, z/x voor het fotograferen en ruimte om te pauzeren wanneer u onvermijdelijk in paniek raakt. Het is een van die spellen die in het begin onmogelijk aanvoelt en vervolgens plotseling klikt. Gooi je controller gewoon niet als je voor de tiende keer aan dezelfde baas sterft.