Ah, tennis op NES - klassiek, eenvoudig en raar verslavend. Je kiest je speler (ze voelen allemaal hetzelfde, eerlijk), kies een moeilijkheid (begin laag tenzij je van pijn geniet), en plotseling zit je in een blokachtige, piep gevulde wedstrijd die op de een of andere manier de heen en weer spanning van echte tennis spijkert.

De bedieningselementen zijn slechts een te raken en de D-Pad om te bewegen, maar timing is belangrijker dan je zou denken. Miss in een fractie van een seconde, en je kleine kerel snuffelt de bal volledig. De CPU -tegenstander begint voorspelbaar, maar wordt brutaal op hogere instellingen - zoals "Retourneert elke opname met laserprecisie" brutaal. Dubbelt -modus is echter waar het schijnt. Pak een vriend en het wordt chaotisch plezier, vooral als jullie allebei naar hetzelfde schot klauteren en uiteindelijk botsen.

Het is niet diep, maar voor een sportspel uit '85 houdt het beter vast dan de meeste. Verwacht gewoon geen realisme op Wimbledon-niveau.