آه ، تنیس در NES - کلاسیک ، ساده و به طرز عجیبی اعتیاد آور. شما بازیکن خود را انتخاب می کنید (همه آنها یکسان هستند ، صادقانه) ، یک مشکل را انتخاب می کنند (کم شروع به کار کنید مگر اینکه از درد لذت ببرید) ، و ناگهان در یک مسابقه پر از بوق هستید که به نوعی تنش عقب و جلو تنیس واقعی را میخکوب می کند.

کنترل ها فقط یک ضربه زدن و D-Pad برای حرکت هستند ، اما زمان بندی بیشتر از آنچه فکر می کنید اهمیت دارد. با یک تقسیم ثانیه از دست می دهید ، و پسر کوچک شما توپ را کاملاً سوت می زند. حریف CPU قابل پیش بینی است اما در تنظیمات بالاتر وحشیانه می شود - مانند "هر شات را با دقت لیزر باز می گرداند" وحشیانه. حالت دو برابر جایی است که می درخشد. یک دوست را بگیرید ، و این به سرگرمی هرج و مرج تبدیل می شود ، به خصوص هنگامی که شما هر دو برای همان عکس تلاش می کنید و در نهایت برخورد می کنید.

این عمیق نیست ، اما برای یک بازی ورزشی '85 ، بهتر از بیشتر است. فقط انتظار واقع گرایی در سطح ویمبلدون را ندارید.