Tactiek Ogre: Laten we aan elkaar vastklampen, is een van die SNES -spellen die vandaag nog steeds standhoudt - als u de brutale leercurve aankan. De eerste keer dat ik speelde, werd ik verwoest door de tweede strijd omdat ik me niet realiseerde dat de positionering er daadwerkelijk toe deed. Blijkt dat in een rechte lijn staat terwijl boogschutters je uitkiezen, geen geweldige strategie is.

Wat me echt verslaafd was, was het verhaal. Je leidt een rebellie in Valeria, en elke keuze - zoals het sparen van vijanden of het plukken van partijen in politieke rommel - verandert eigenlijk hoe dingen zich afspelen. De eerste keer dat ik de vertakkingspaden zag, werd ik onmiddellijk opnieuw gestart om te zien wat er zou zijn gebeurd als ik verschillende telefoontjes had gedaan. Het schrijven is verrassend volwassen voor een 16-bits spel, vol verraad en grijze moraliteit.

Combat's Grid Based, met terreinhoogte en eenheidslessen die een enorm verschil maken. In het begin spamde ik net ridders, maar toen werd ik verwoest door magiërs en leerde ik op de harde manier waarop een uitgebalanceerd feest de sleutel is. Ook is Permadeath genadeloos - het verliezen van een eenheid die u uren hebt getraind, voelt als een klap voor de darm.

Het is niet voor iedereen, maar als je van diepe tactieken en verhalen houdt waar je beslissingen blijven hangen, is dit een van de beste die de SNE's te bieden hebben.