Dus taboe op de NES is ... raar. Je start het op en het vraagt meteen om je naam, verjaardag en geslacht - die al vreemd persoonlijk aanvoelt voor een cartridge -game. Dan vraagt het je om een vraag te stellen (zoals "Zal ik rijk worden?" Of wat dan ook), schuifelt enkele virtuele tarotkaarten en spuugt een Keltisch kruislezing uit. De vertalingen zijn ruw - de helft van de tijd dat je naar het scherm let, probeert erachter te komen wat "de maan omgekeerd in positie van eerdere zorgen" zelfs betekent.

Na de lezing vraagt het om uw thuisstaat en geeft u u loterijnummers, want waarom niet? Er is geen echte gameplay, alleen een eindeloze lus van cryptische fortuinen. Sommige van de interpretaties zijn zo vaag dat ze op alles kunnen toepassen, en het hele ding voelt meer als een nieuwigheid dan wat functioneel is. Geen verrassing dat het flopte - paratoren waren niet echt blij over Tarot -lezingen op de Nintendo van hun kind. Toch is het een bizarre kleine tijdcapsule uit eigenaardigheden van het late 80.