Man, Sword of Sodan on the Genesis is een van die spellen die er op het eerste gezicht geweldig uitzien - Huge, gedetailleerde sprites, brute zwaardschommelingen en vijanden die daadwerkelijk bloeden (wat toen nogal wild was). Maar man, dat eerste niveau raakt je als een bakstenen muur. Je hebt dit enorme zwaard, zeker, maar zwaaiend voelt het alsof je een boomstam door melasse sleept. Timing is alles, en als je alleen knop-mash bent, ben je toast.

De kunststijl houdt echter nog steeds stand-Gritty, bijna conan-achtige fantasie met deze kolossale barbaren en rare, krijsende monsters. En die muziek? Onheilspellende synth -drums die elk gevecht als een laatste standpunt laten voelen. Verwacht gewoon niet dat het u gemakkelijk zal vinden. Zelfs de basisvijanden kunnen je verwoesten als je onzorgvuldig bent.

Het is een van die spellen waar je na de derde dood van de Jank of Rage-Quit houdt. Maar als je je eraan houdt, is er iets vreemds dat het ritme van gevechten eindelijk spijkert. Gewoon ... houd de resetknop misschien bij de hand.