Super UNO op SNES is eigenlijk het klassieke kaartspel, maar met die extra laag van 90s Japanse charme. De regels zijn hetzelfde-eerst je kaarten opdagen, mensen skips en omkering raken-maar de pixelkunst is vreemd bevredigend, zoals het kijken naar je kleine digitale handventilator in Crisp 16-bit.

Het heeft dat old-school SNES-menu gebrom wanneer je je kleur kiest, en de AI-tegenstanders hebben eigenlijk een fatsoenlijk gevecht aangebracht (hoewel ze volledig spam vier kaarten tekenen). Speelde het vorige week op een emulator en het maakte zich op de een of andere manier Uno gevoel ... gezelliger? Alsof je met vrienden rond een CRT zit, alleen zonder de argumenten over huisregels.

Absoluut een van die "Wacht, ze hebben hiervan een SNES -versie gemaakt?" Games die vreemd perfect zijn voor een snelle ronde tussen grotere titels.