Super Ultra Baseball 2 is een van die SNES-sportwedstrijden die op de een of andere manier het arcade-y-gevoel van honkbal spijkert zonder verzand te raken in realisme. Zodra je het opstart, word je getroffen met die klassieke 16-bits stadion-sfeer-brandende kleuren, dikke sprites en een menigte die eigenlijk proost wanneer je een homer slaat.

Pitching voelt verrassend tactisch aan - je hebt een paar verschillende worpen om te mixen, en de AI is niet bang om je te straffen als je voorspelbaar wordt. Batting is echter waar het schijnt. Timing is belangrijk, maar het is vergevingsgezind genoeg dat je geen pixel-perfecte reflexen nodig hebt. Ik herinner me dat ik in het begin hard op curveballs snuffelde, maar zodra je het ritme naar beneden hebt gekregen, is er een diep in het outfield gestuurd, stom bevredigend.

Het is niet de diepste honkbalsim die er is, maar dat is een beetje het punt. Als je een snelle, no-Phuss-game wilt waar je gewoon naar de hekken kunt slingeren en van een retro-charme kunt genieten, houdt deze veel beter vast dan waar hij recht op heeft.