Super Solitaire op SNES is precies hoe het klinkt-Classic Card Game Vibes met die zoete 16-bit charme. Je hebt een dozijn verschillende manieren om te spelen, van Klondike tot piramide, en de pixelateerde kaarten voelen eigenlijk leuk om om te draaien. Ik dacht dat het een luie poort zou zijn, maar de bedieningselementen zijn raar bevredigend met een D-pad en de muziek is deze chill synth-lus waardoor je je tv niet na vijf minuten wilt dempen.

De eerste keer dat ik het opstartte, ging ik rechtstreeks naar de standaard Klondike -modus - durende gewoonten - maar de spinnenvariant haakte me later. Iets over het stapelen van die virtuele kaarten voelt gewoon goed. De Europese versie heeft taalopties, maar eerlijk gezegd staart je gewoon de helft van de tijd naar kaartpakken. Het is het soort spel dat je speelt met één knie op de bank om 23.00 uur als je half iets anders bekijkt.