Supervoetbal op SNES is een van die spellen die er in het begin eenvoudig uitziet - kies gewoon een team, begint en begin te passeren - maar geef het vijf minuten en je zult je realiseren hoeveel chaos is verpakt in die kleine pixelspelers. De bedieningselementen zijn eenvoudig (passeren, schieten, sprint), maar de manier waarop de bal onvoorspelbaar van verdedigers stuitert of hoe je keeper soms gewoon ... mist? Pure retro frustratie op de beste manier.

De graphics zijn helder en dik, met teams in vetgedrukte kleuren, zodat je eigenlijk kunt zien wie who mid-game is. En die soundtrack? Kaasachtige synth beats die op de een of andere manier glijdende tackles maken die episch aanvoelen. Spelen tegen de AI wordt snel brutaal - ze houden ervan de bal goed te stelen terwijl je op het punt staat te schieten - maar de bank multiplayer is waar dit echt schijnt. Er gaat niets boven het scoren van een last-minute doelpunt, terwijl je vriend schreeuwt over hoe het "absoluut buitenspel" was.

Het is niet de diepste voetbalkim die er is, maar voor snelle, chaotische wedstrijden houdt het nog steeds stand. Verwacht gewoon geen chique dribbling of realistische fysica-dit is pure chaos in arcade-stijl.