Sumo Fighter op Game Boy is veel intenser dan je zou verwachten van een kleine cartridge. Je begint in deze kleine pixelateerde Dohyō -ring, en de bedieningselementen zijn dood eenvoudig - gewoon duwen en duwen, maar timing is alles. Eén verkeerde zet en je wordt in seconden van het scherm geschreven.

Wat me verbaasde, was hoeveel strategie erin sluipt. Je kunt niet zomaar knopen-mash; Sommige tegenstanders wachten tot je eerst wordt uitgeschakeld, anderen proberen je in de buurt van de rand te lokken. De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met de grote Yokozuna-uitziende kerel, werd ik drie keer achter elkaar verwoest voordat ik zijn patroon uitzoeken.

Het heeft die klassieke game -jongen Jank - de sprites zijn dik, de repetitief van de muziek, maar op de een of andere manier maakt het het gewoon meer bevredigend als je eindelijk iemand uit de ring slaat. Ik ga niet liegen, ik mompel nog steeds "Hakkeyoi!" in mijn adem als ik speel.