Saturday Night Slam Masters on the Genesis is een van die worstelspellen die gewoon goed aanvoelt - alsof je in de jaren 90 een arcade -kast speelt in een rokerige pizza -joint. Op het moment dat je een worstelaar kiest (ik ga altijd voor de gemaskerde Luchador, natuurlijk), gooit het spel je rechtstreeks in de ring met nul pluis. Geen carrièremodus, geen tutorials - alleen jij, een vlezige kerel over het scherm, en een menigte die het verliest wanneer je een draaiende piledriver landt.

De sprites zijn dik en vol persoonlijkheid, en de bewegingen hebben dit bevredigende gewicht voor hen - ClothesLines hebben eigenlijk het gevoel dat ze iemands tanden zouden uitschakelen. Het tag -team -wedstrijden worden snel chaotisch, vooral wanneer de AI besluit je bij je te gaan. En die soundtrack? Pure hype. Het is het soort spel waarbij je per ongeluk je buddy van de bank van de bank drinkt na een nauwe wedstrijd.

Als je een Genesis en zelfs een voorbijgaande interesse in worstelen hebt, is dit een no-brainer. Geef me gewoon niet de schuld als je op het scherm begint te schreeuwen.