Man, de Rugrats -film op Game Boy is een van die erkende games die er schattig uitziet, maar stiekem je haat. Je speelt als Tommy, Chuckie en de bende, kruipt door niveaus die veel moeilijker aanvoelen dan ze zouden moeten zijn voor een kinderspel-zoals, wie besloot dat babybevestiging een huis nodig had, precisiesprongen en instant-death putten?

Eerste paar minuten? Je ontwijkt speelgoedauto's en springt over gaten in de woonkamer, maar de bedieningselementen zijn net stijf genoeg om elke landing riskant te laten aanvoelen. En laat me niet op de latere niveaus beginnen - sudden zit in een rare bouwzone met transportbanden en vallende balken. Het is alsof de ontwikkelaars dat hun publiek vergat, was peuters.

Toch is er iets vreemds charmant over hoe brutaal het is. Misschien is het de nostalgie, of misschien geniet ik gewoon van lijden. Hoe dan ook, het is een overblijfsel van dat tijdperk waarin er geen gelicentieerde games het niet schelen als je plezier had.