Oké, dus Rastan lijkt op Conan, vechten als Conan, en heeft zelfs dezelfde "barbaar die geen pantser nodig heeft" sfeer - maar nee, hij is technisch gezien zijn eigen man. Deze side-scroller op het SEGA-masterysteem gooit je er recht in: een zwaard zwaaien naar hagedismensen, spike-vallen ontwijken en touwen klimmen als een soort spiergebonden acrobat. De bedieningselementen zijn eenvoudig - jump, snijden, herhalen - maar die sprongen moeten nauwkeurig zijn, of je zult sneller reageren dan je kunt zeggen "Crom".

Graphics zijn fatsoenlijk voor het tijdperk, met een aantal verrassend humeurige achtergronden (dat grotniveau aanvoelt eigenlijk vochtig, op de een of andere manier). De muziek? Pure 80S Synth Fantasy - je zult er na 10 minuten van houden of dempen. Eerlijke waarschuwing: het is moeilijk als nagels, maar op die bevredigende manier van "nog een try". Verwacht gewoon geen diep verhaal - Rastan is hier om dingen te raken, geen poëzie te reciteren.