Oké, dus Ransei No Hasha is een van die Sega Genesis-spellen die op de een of andere manier onder de radar in de dag gleed-wat jammer is, omdat het deze rare mix heeft van hack-and-slash chaos en daadwerkelijk tactisch denken. Je begint met deze basiszwaard, maar vrij snel, je realiseert je dat vijanden je niet alleen gedachteloos haasten. Sommigen hangen achterover, anderen flankeren, en als je niet voorzichtig bent, word je snel omringd.

De Pixel Art heeft die korrelige charme van vroege jaren 90-veel diepe blues en rood, zoals iemand inkt over een samurai-scroll. En de muziek? Alle dramatische drums en twangy -snaren die goed in de gaten houden terwijl je een gevecht aanvraagt. Er is ook geen handgreep. De eerste keer dat ik speelde, werd ik verwoest door een paar speerjongens omdat ik niet wist dat het blokkeren iets was. (Pro -tip: het is.)

Wat ik leuk vind, is hoe de niveaus kleine snelkoppelingen of alternatieve paden verbergen als je rond piepen. Ik heb ooit een hele geheime baas gevonden omdat ik sneed over wat leek op een willekeurige muur. Voelde me ongeveer vijf seconden als een genie voordat hij me platte. Nog steeds de moeite waard.

Als je van actiegames houdt waardoor je daadwerkelijk leert in plaats van knop-mashing, is dit een solide tijdcapsule.