Professor Layton en de Unwound Future is een van die DS -games die gewoon bij je blijft. Je begint te denken dat het gewoon weer een charmante puzzelavontuur is-totdat je plotseling knie-diep in tijdreizen shenanigans bent en een mysterie dat je echt geeft. De puzzels zijn slim zonder oneerlijk te zijn (hoewel een paar me langer aan mijn hoofd liet krassen dan ik zou willen toegeven), en het verhaal heeft deze gezellige, bijna ghibli-achtige sfeer met precies de juiste hoeveelheid rare wendingen.

Wat me echt bracht, was hoe de puzzels eigenlijk als een deel van de wereld voelen - je bent niet alleen willekeurige hersentheeasers oplost, je steekt rond steegjes, overtuigende verdachte personages om te praten en zelfs gebroken machines te repareren. En Luke, Layton's Kid Sidekick? Verrassend niet vervelend. Hij is soms eigenlijk nuttig.

Als je van verhalen houdt waar alle kleine details ertoe doen en puzzels waardoor je je slim voelt als je ze eindelijk krijgt, is dit een no-brainer. Geef me gewoon niet de schuld als je in het echte leven raadsels begint te zien.