Prince of Persia 2 op SNES is een van die spellen die in het begin eenvoudig uitziet - alleen een man in witte gewaden die over kuilen springen - totdat je je realiseert hoe brutaal de timing kan zijn. Je zult veel sterven om de zwaardgevechten uit te zoeken (vijanden staan daar niet alleen) en die pixel-perfecte sprongen waar een verkeerde beweging je in een piekput stuurt. De animatie houdt echter nog steeds stand - het uitkijken van de prins die muren afdraaien of langzaam zijn greep op een richel verliezen, wordt nooit oud.

Wat ik leuk vind, is hoe het spel rare spul naar je blijft gooien: het ene moment ontwijk je skeletten, de volgende minuut die je in een drijvende schaduwversie van jezelf vormt om door bars te glijden. De bedieningselementen zijn even wennen - alles is zwaar, zoals de prins eigenlijk tegen momentum vecht - maar zodra hij klikt, voelt het geweldig om een perfecte reeks sprongen en moorden te maken. Verwacht gewoon geen handhold.

Het is een goede ouderwetse uitdaging met die bevredigende "nog een try" -pull. De soundtracks zijn allemaal griezelig en plotselinge drumhits, waardoor het vallen op de een of andere manier voor de tiende keer minder vervelend maakt.