Pakval: Het Maya-avontuur op SNES is een van die spellen die er in het begin bedrieglijk eenvoudig uitziet-alleen een man die door jungles loopt-totdat je je realiseert hoeveel rare dingen ze hebben ingepakt. Je speelt als Harry Jr. (ja, de originele pitfall-man's zoon), zwaaiend met wijnstokken, ontwijkingsvallen en boomstjojts op bats

De niveaus worden snel in het wild - het ene moment dat je over het drijfzand springt, de volgende keer dat je bungee springt in een donkere grot of rotsblokken in een mijn. De bedieningselementen duren even om te klikken, vooral de rare drijvende sprongen, maar zodra ze dat doen, is het vreemd bevredigend om een perfecte boemerang -worp te nagelen of nauwelijks een piekput te verwijderen. Word gewoon niet te comfortabel-die Mayanen houden van hun instant-doodervallen.

Het heeft die klassieke moeilijkheid van de jaren 90 waar je veel zult sterven, maar de checkpoints zijn barmhartig. De jungle -muziek slaat echter. Ik neurde het soms nog steeds.