De retrowereld van Orynider voelt alsof iemand uit 1994 een verloren SNES -cartridge heeft opgegraven en het net genoeg heeft gepolijst om op moderne opstellingen te lopen. De pixelkunst is dikke manier op die perfecte manier - brandende kleuren, overdreven animaties en vijanden die eruit zien alsof ze ontsnapten uit een oude zaterdagochtend cartoon.

Je begint in deze kleine hubwereld met vertakkende paden, en ik zal eerlijk zijn, ik raakte vijf minuten vast te zitten om erachter te komen of ik eerst de lava -zone of de drijvende eilanden moest nemen. (Pro-tip: Lava's is moeilijker, maar de power-up is de brandwonden waard.) De muziek is allemaal knapperige synths en veerkrachtige melodieën, zoals iemand mega man tunes in hun kelder remixte.

Het is echter niet alleen nostalgie -aas - sommige van die platformsecties zullen je verwoesten als je je sprongen niet goedt. Ik stierf minstens drie keer aan hetzelfde draaiende zaagmes voordat ik het ritme naar beneden kreeg. Als je de dagen mist dat games je hand niet vasthielden, staat deze achter je.