Geen ontsnapping aan de Sega Genesis is een van die Maze-games die eenvoudig begint-alleen jij, sommige muren en een paar langzaam bewegende vijanden. Dan zweten je plotseling over pixel-perfecte sprongen terwijl je patrouilles ontwijkt die je route lijken te onthouden. De eerste paar niveaus misleiden je om te denken dat het gemakkelijk is, maar in fase drie mompelt je op het scherm wanneer een bewaker uit het niets opduikt.

De graphics zijn pure 16-bit nostalgie-chunky sprites, flitsende gevaren en die klassieke "oh nee" Death Animation waarbij je personage een dramatische flip doet. Wat ik leuk vind, is hoe de doolhoven niet alleen niet over het vinden van de uitgang; Je grijpt sleutels, flipping -schakelaars en soms backtracking omdat je een stom blok hebt gemist. Het is het soort spel waar je zes keer een niveau zult falen en het vervolgens in de zevende poging om je een genie te voelen.

Eerlijke waarschuwing: de latere fasen worden brutaal. Maar op dat moment waarop je eindelijk een doolhof verslagen bent waar je vastzat? Elke reset waard.