Oké, dus Nigel Mansell's Wereldkampioenschap racen '92 op Game Boy is een van die "Hoe hebben ze zoveel racen in een kleine cartridge?" games. Je kiest je auto - de standstats doen er eigenlijk toe, wat me verbaasde - en dan is het meteen in strakke, technische nummers waar elke beurt het gevoel heeft dat hij je in het gras probeert te gooien.

Het top-down zicht is even wennen als je van moderne racers komt, maar na een paar crashes (en er zullen crashes zijn), begin je die haarspelden te spijkeren. Pitstops zijn vreemd gespannen - je kijkt naar je brandstof tikken terwijl een ai -eikel genaamd "P. Alliot" in je nek ademt.

Het heeft die klassieke vroege sfeer uit de jaren 90 waar de muziek klinkt als een Casio -toetsenbord dat vecht tegen een bij, maar eerlijk gezegd? Als je eenmaal in de zone bent, is het raar verslavend. Verwacht gewoon niet dat je Monaco wint bij je eerste poging.