Ooit een raar, obscuur NES -spel tegengekomen waardoor je gaat: "Wacht, wat is dit?" Dat is Nakayoshi naar Issho voor jou. Het is een van die alleen-Japanse releases die het nooit in het buitenland hebben gemaakt, dus tenzij je diep in retro gaming of vloeiend bent in het Japans, heb je er waarschijnlijk nog nooit van gehoord.

Van wat ik kan zien, is het een soort eenvoudig, kindvriendelijk avontuur-denk aan felle kleuren, dikke sprites en gameplay die voelt alsof het is ontworpen voor kleine broers en zussen die de controller bleven stelen. Er is een schattige sfeer, zoals iemand een cartoon op zaterdagochtend heeft genomen en deze in een NES -cartridge heeft gestampt. Geen idee waar het verhaal over gaat (bedankt, taalbarrière), maar hey, soms druk je gewoon op knoppen en kijk je wat er gebeurt.

Als je van het opgroeien van vergeten games opgroeit of gewoon van die old-school famicom-esthetiek houdt, is het een nette kleine nieuwsgierigheid. Anders kun je vijf minuten ronddwalen voordat je teruggaat naar iets met een Engelse handleiding.