NFL quarterback club '96 was een van die voetbalwedstrijden uit het midden van de jaren 90 waardoor pixelateerde spelers zich op de een of andere manier legitiem intens voelden. Je kiest je team - ik ging altijd met de Cowboys, uiteraard - en plotseling staar je een verdediging neer die daadwerkelijk op je toneelstukken reageert. De passerende mechanica is verrassend diep voor een Genesis -spel; Je kunt ontvangers leiden, kogels of lobbs gooien en zelfs klauteren als je zak instort (wat het, constant).

De roosters zitten vol met legendes uit de jaren 90 - Barry Sanders jukten als een gek, Steve Young Threading Impossible Throws. De animaties zijn onhandig volgens de normen van vandaag, maar er is iets bevredigend aan het kijken naar je QB eindigen en een diepe bal lanceren die daadwerkelijk realistisch is. Lokale multiplayer wordt snel chaotisch, vooral wanneer iemand uitzoeken hoe je steeds niet meer niet te stoppen speelt. Het is niet Madden, maar het heeft deze ruwe charme waardoor je "rematch" blijft raken.

Ook slaat de soundtrack veel moeilijker dan een voetbalwedstrijd. Die knapperige synth beats live in mijn hoofd huurvrij.